WOODY HAKKINDA BİR KAÇ ŞEY
Sanatçılar bilirsiniz hep yıldızlara benzetilir. Bu bir klişe olsa da gerçektir. Ne de olsa klişeyi ortaya çıkaran gerçekliğidir. Yıldızlar gibi uzaktırlar, yıldızlar gibi parlaktırlar ve yıldızlar gibi soğukturlar. Sanatçıların yıldızlar gibi görülmesi biz hayranlar için de hayırlıdır. Eğer sanatçıları daha yakından tanıyabilseydik o yıldız ışığının sadece bir göz yanılması olduğunu ve yıldızlığa dair olarak sadece kraterlerin açtığı büyük boşlukların gerçek olduğunu acı bir şekilde öğrenmiş olurduk. Bu acı da bizim kalbimize sanırım pek iyi gelmezdi.
Bu hep uzaktan sevilmesi gereken sanatçılardan biri ve en önemlisi bana göre Woody Allen'dır. Woody iyi bir yönetmendir. Bir komedi dehasına da sahiptir, bir Bergman estetiğine de. Ondan iyi New Yorklu yoktur, ama İngiliz kraliyet giysisini giymesi de bir o kadar kolaydır. 1940lı yıllarda da cirit atabileceği gibi günümüzde de yaşamını idare edebilir. Kısacası tıpkı filmindeki karakter gibi bir bukalemundur. Fakat yaraları, kusurları olan bir bukalemundur. İstediği her şekle girebilse bile değiştirmeyeceği tek bir şey vardır. O da kendine has kusurlarıdır. Bazen günümzde yaşayan biri olarak tezahür eder bu bukalemun. Herşeyi kendine dert eden, herşeyle belasını arayan, esasında ise tek derdi kendisi olan bir New Yorklu olup çıkar. İlk başta herşeye kapılarını kapatmış gibi görünse de yaşadıklarıyla ve karşılaştığı insanlarla değişebileceğini bize gösteren bir huysuz olduğunu bize bir kez daha hatırlatır. Kimi zaman da müziklerden jazz olduğunu bize salına salına anlatır. Yüksek tabaka insanlarla değil, kendisi gibi kusurlu yaratıklarla işinin olduğunu jazz müziği ritminin yumuşaklığı ve şaşırtıcılığıyla bizlere fısıldar. Hep ikinci adam olacağını bilmesine rağmen bu kaderini bir gün yenebilme umuduyla kendini yiyip bitiren yumuşak bir insanın beklenmez davranışlarını bize gösterip durur. Veya aşklarını bize anlatır. Filmlere olan aşkını, oyunculara olan aşkını, gerçek olmasını herşeyden çok istediği masalları bize anlatır. Ama masalların gerçek gibi görünebileceği zamanlarda bile hiç gerçek olmayacağını içi kan ağlasa da kabul eder. Lakin, masalların kendisini böyle yüzüstü bırakacağını bilse de onların peşinden koşmayı bırakmaz. Çünkü yalandan da olsa onu gerçek hayattan uzaklaştıran bir limana sığınma ihtiyacını hep hisseder.
Kusur demişken en büyük kusuru kendisinin kendi olduğu için başkalarınca sevilmeyeceğini sanmasıdır. Bu yüzden de kendisi değil de başkaları olmaya çalışır. Fakat eninde sonunda anlarız ki, bizi sevilir kılan biraz da kusurlarımızdır. O yüzden yaralarımızdan utanmanın hiçbir manası yoktur. Belki yıldız olmak güzeldir, ama önemli olan sanatçı olmaktır. Sanatçı olmak için kusurlarımıza ve kendimiz olmamıza ihtiyaç vardır. Hem ünlü düşünür boşuna söylememiştir değil mi "Başkası olma kendin ol, böyle çok daha güzelsin" diye...
